" شـاید هرگـز "

با کسی که روحـت رو دیـده چجـوری دوبـاره میشـه غریبـه شـد ؟

شاید هیچوقت قرار نبود من و تو ما باشیم ، شاید از اول فقط قرار بود کنار هم قرار بگیریم و مدتی چیزی بیشتر از دوستی رو حس کنیم و بعدش بدون هیچ حرفی از هم دور بشیم . چون ما می دونستیم ، همیشه می دونستیم یه روزی تموم می شه ولی بازم یه امید کوچیک تو یه لحظه اشتباه باعث شد از جمله " هرگز دو نفر تا ابد با هم نمی مانند " غافل بشیم و فکر کنیم شاید شدنی باشه .

در واقع تمام این مدت گمان می کردم داستان ما همین بوده ؛ داستان ما . . . اما انگار تو داستان خودت رو داشتی و من هم داستان خودم رو . داستان های ما برای مدتی طولانی آن قدر شبیه هم بود که اصلا باعث شد فکر کنیم داستانمان مشترک است ؛ اما اصلا اینطور نبود . هیچکدامشان معنایی نداشت ، اما فقط گاهی وقتی به احساساتم نسبت به تو فکر میکنم نگران این میشم که بعد از تو دیگه نتونم عشق رو حس کنم .

ولی بعد رفتن تو ، انگار چیزی ندارم . انگار الان اون جمله که میگفت " از دست دادن یه آدم باعث میشه باور کنی همه رو از دست داده ای " رو درک میکنم ؛ چون هنوزم گریه می کنم وقتی یاد این میفتم که چه برنامه هایی واسه آینده خیالیمون داشتیم ، آینده ای که دیگه قرار نیست وجود داشته باشه و بیشتر از همیشه گربه های سیاه و آهنگام منو یاد تو میندازن ؛ چون اون آهنگا بیشتر از هر چیزی واسه تو اهمیت داشتن . . . آهنگایی که خودت فرستاده بودی .

ولی انصاف داشته باش ؛ اگه آخرش قرار بود بذاری بری چرا این قدر با من وقت گذروندی ؟ چرا منو وابسته خودت کردی که بعدش یهو ولم کنی ؟ چرا بهم لقب های بامزه مثل گربه سفید من یا ستاره / آهو کوچولو دادی ؟ میتونی قانعم کنی که چرا شب تا صبح فقط با من حرف میزدی در حالی که دورت پر بود ؟ میتونی توضیح بدی چرا عوض شدی ؛ تویی که قول دادی همیشه آغوشت برام باز باشه و بزاری رو شونه هات گریه کنم ؟ این حق من نبود ، من لیاقت خداحافظی بهتری داشتم .